ต้านทานสิ่งที่มิอาจต้านทาน

ผู้สวมใส่นาฬิกาส่วนใหญ่ต่างก็ไม่ได้ตระหนักถึงอันตรายของสนามแม่เหล็กที่มีต่อเรือนเวลาของตน และในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีผู้ผลิตนาฬิกาเพียงไม่กี่รายที่นำเสนอนาฬิกาที่มีการป้องกันผลกระทบจากสนามแม่เหล็ก ถึงแม้ว่าสนามแม่เหล็กจะไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ แต่โอกาสที่นาฬิกาข้อมือของเราจะได้รับผลกระทบจากสนามแม่เหล็กนั้นกลับเพิ่มมากขึ้นทุกปี แม้จะมีข้อมูลที่แสดงชัดเจนว่าอุปกรณ์ไฟฟ้าและเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ซับซ้อนนั้นมีการแผ่รังสีแม่เหล็กออกมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผลิตภัณฑ์ส่วนบุคคลที่มีส่วนของลำโพงและหัวล็อคแม่เหล็ก แต่เราก็ไม่ควรมองข้ามแม่เหล็กในรูปแบบที่พื้นฐานที่สุดซึ่งเราพบเจอทุกวัน เช่น แม่เหล็กที่ติดภาพถ่ายครอบครัวบนตู้เย็น

[READ_MORE]

นาฬิกาที่แสนเรียบง่ายกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของเรามากเสียจนเราลืมเลือนการมีอยู่ของมัร แต่นาฬิกาข้อมือที่เราพกพาเพื่อใช้บอกเวลาในแต่ละวันของเรานั้นคืออุปกรณ์ที่มีความเที่ยงตรงสูง อีกทั้งยังเป็นอุปกรณ์ที่มีความซับซ้อนอย่างยิ่งจากกลไกซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของการทำงานที่เที่ยงตรงและน่าเชื่อถือทุกเมื่อที่เราต้องการ คุณสามารถดูเวลาที่ปรากฏบนหน้าปัดและมั่นใจได้ถึงเวลาที่เที่ยงตรงที่เราส่งมอบได้เสมอ แต่สนามแม่เหล็กนั้นคือพลังที่อาจมองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ซึ่งสามารถลดทอนประสิทธิภาพในการบอกเวลาของนาฬิกา และทำให้นาฬิกาสิ้นคุณค่าได้ในเวลาเพียงชั่วพริบตา แม้ว่าผลกระทบต่างๆ นั้นสามารถแก้ไขได้โดยไม่ต้องถอดแยกชิ้นส่วนของนาฬิกา ด้วยกระบวนการที่เรียกว่า 'การล้างสภาพแม่เหล็ก' แต่กระบวนการนี้จำเป็นต้องดำเนินการโดยผู้เชี่ยวชาญ และศูนย์บริการทั่วโลกยังรายงานว่าการซ่อมแซมผลกระทบจากสนามแม่เหล็กนั้นเป็นภาระงานที่มีปริมาณมากที่สุดของพวกเขา

กระแสไฟฟ้าอันทรงพลังที่ผลิตขึ้นเพื่อขับเคลื่อนเครื่องจักรยุคใหม่ และแสงจากหลอดไฟได้นำพาสนามแม่เหล็กที่มองไม่เห็นมาด้วย และมีการตรวจพบอย่างรวดเร็วว่าสิ่งนี้คือต้นเหตุของปัญหาในการบอกเวลา ชิ้นส่วนกลไกของนาฬิกาได้รับการออกแบบเพื่อให้สามารถขยับอย่างเป็นอิสระที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ชิ้นส่วนกลไกนับไม่ถ้วนถูกจัดเรียงอยู่ภายในพื้นที่ขนาดเล็ก ทุกชิ้นจึงต้องทำงานได้อย่างสอดผสานและบอกเวลาได้อย่างเที่ยงตรงตามเกณฑ์

เมื่อชิ้นส่วนถูกเหนี่ยวนำให้มีสภาพแม่เหล็ก แต่ละชิ้นจะเกิดการดึงดูดจนแต่ละชิ้นส่วนติดกันแทนที่จะสามารถขยับได้อย่างราบรื่น ตั้งแต่แรกเริ่ม ผู้ผลิตเรือนเวลาคุณภาพสูงตระหนักดีว่าการผลิตชิ้นส่วนกลไกจากวัสดุที่ไม่ใช่โลหะนั้นสามารถแก้ไขปัญหาบางประการได้ เนื่องจากโลหะและอัลลอยด์เหล่านี้มีคุณสมบัติในการต้านทานสนามแม่เหล็ก เพราะมีส่วนประกอบของเหล็กในปริมาณต่ำ ในขณะที่การรังสรรค์เพลทและชุดเฟืองจากทองเหลืองช่วยจัดการปัญหาได้เล็กน้อย แต่ชิ้นส่วนหนึ่งที่จำเป็นต้องผลิตจากสตีลก็คือแฮร์สปริง เพราะเป็นวัสดุเพียงชนิดเดียวที่มีความน่าเชื่อถือและมีอายุการใช้งานยาวนาน ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1800 เหล่าช่างผลิตนาฬิกาได้ทุ่มเทอย่างหนักเพื่อค้นหาวัสดุสำหรับการผลิตสปริง ซึ่งจะไม่ได้รับผลกระทบจากสนามแม่เหล็ก และในท้ายที่สุดก็ประสบผลสำเร็จจากการทดลองกับวัสดุประเภทแก้ว แพลเลเดียม และทองคำ อย่างไรก็ตาม วัสดุเหล่านี้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีความเปราะบางเกินไปสำหรับการใช้งานระยะยาว รวมถึงอัตราการผลิตชิ้นส่วนในปริมาณที่เหมาะสม ซึ่งค่อนข้างเป็นปัญหาสำหรับเทคโนโลยีในยุคสมัยนั้น จนกระทั่งถึงช่วงเปลี่ยนผ่านศตวรรษที่มีการค้นพบอัลลอยด์ชนิดใหม่ซึ่งมีทั้งความยืดหยุ่นและคุณสมบัติในการต้านทานสนามแม่เหล็กตามที่ต้องการ ซึ่งเป็นการปูทางไปสู่นาฬิกาพกเชิงพาณิชย์แบบ “ต้านทานสนามแม่เหล็ก” เรือนแรกที่ได้เปิดตัวในปี 1915

[READ_MORE]

ในยุคนี้เอง ก็ปรากฎการออกแบบเครื่องบอกเวลาแบบใหม่ที่ทำให้ลูกค้าต่างประหลาดใจเป็นอย่างมาก นั่นก็คือเรือนเวลาที่จะสวมใส่บนข้อมือแทนการพกไว้ในกระเป๋า ข้อมือเป็นตำแหน่งที่เหมาะสมสำหรับการสวมใส่นาฬิกา เพราะตำแหน่งนี้จะช่วยให้ผู้สวมใส่สามารถอ่านเวลาได้ "โดยไม่ต้องใช้มือหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู" ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นในขณะที่ผู้สวมนาฬิกากำลังควบคุมเครื่องจักร เช่น รถยนต์และอากาศยานในยุคแรกๆ อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งนี้ทำให้นาฬิกาที่เปราะบางเสี่ยงจะได้รับความเสียหายมากยิ่งขึ้น ไม่เพียงความเสียหายจากการกระแทกและน้ำเข้าตัวเรือนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจากแหล่งกำเนิดสนามแม่เหล็กด้วย ปัญหานี้กลายเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก จนกระทั่งปี 1925 Omega ได้เปิดตัวนาฬิกาข้อมือโครโนกราฟที่มีการระบุคำว่า “Anti-Magnetique” (ต้านทานสนามแม่เหล็ก) ไว้อย่างภาคภูมิบนหน้าปัดอีนาเมล ตามด้วยนาฬิกาพกและนาฬิกาข้อมือโครโนกราฟอีกหลายรุ่นในช่วงปลายทศวรรษ นาฬิการุ่นแรกๆ เหล่านี้ให้การปกป้องที่ดีขึ้นเมื่อเทียบกับนาฬิการุ่นอื่นๆ ในช่วงเวลานั้น อย่างไรก็ตาม ระดับการลดผลกระทบของสนามแม่เหล็กนั้นถูกจำกัดด้วยเทคโนโลยีที่สามารถจัดการได้เฉพาะการเหนี่ยวนำแม่เหล็กในระดับต่ำเท่านั้น

เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีมากมายที่เกิดระหว่างสงครามก็ได้รับการนำมาใช้ในโครงการภาคพลเรือน เช่น การใช้ประโยชน์จากนิวเคลียร์ฟิวชันเพื่อผลิตกระแสไฟฟ้าสำหรับการใช้ภายในประเทศ การปรับปรุงระบบขนส่งสาธารณะที่เก่าแก่ รวมถึงการพัฒนาเครื่องยนต์ไอพ่นและจรวด บุคลากรที่ทำงานเกี่ยวกับโครงการโครงสร้างพื้นฐานเหล่านี้ต่างก็ตรากตรำทำงานในสถานที่ทำงานซึ่งเต็มไปด้วยสนามแม่เหล็กไฟฟ้าที่ทรงพลังอย่างยิ่ง และนาฬิกาของพวกเขาก็ประสบกับปัญหามากมาย ด้วยเหตุนี้ ทาง Omega จึงเริ่มทดลองกลไกใหม่ที่ต้านทานต่อแม่เหล็กหลากหลายแบบ โดยมีจักรกรอก (balance wheels) ที่ผลิตจากอัลลอยด์ชนิดพิเศษซึ่งมีปริมาณเบริลเลียมสูง และถูกป้องกันด้วยกรงฟาราเดย์ แต่เนื่องจากแฮร์สปริงยังคงผลิตจากสตีลที่มีส่วนประกอบของเหล็กสูง วิธีเดียวที่ช่างผลิตนาฬิกาใช้ในการป้องกันรังสีแม่เหล็กได้ก็คือ การหลีกเลี่ยงไม่ให้รังสีแม่เหล็กเข้าถึงชิ้นส่วนที่ละเอียดอ่อนนี้

[READ_MORE]

กรงฟาราเดย์ถูกสร้างขึ้นโดยการล้อมรอบกลไกอันเปราะบางด้วยวัสดุนอกกลุ่มเหล็ก ทั้งด้านหลังของกลไกและด้านหน้าที่แฝงอยู่ในรูปหน้าปัดได้อย่างชาญฉลาด กรงจะบังคับให้สนามแม่เหล็กเคลื่อนออกโดยรอบ แทนที่จะทะลุเข้าไปภายในและเปลี่ยนสถานะของชิ้นส่วนกลไกให้มีสมบัติเป็นแม่เหล็ก ในปี 1953 ต้นแบบเหล่านี้ได้กลายเป็นรากฐานของนาฬิกาสำหรับนักบินแบบใหม่ที่สามารถต้านทานสนามแม่เหล็กเพื่อตอบรับกับข้อกำหนดใหม่ของ MoD ที่เข้มงวดยิ่งกว่าเดิม และในปีเดียวกันนั้นเอง ยังมีการเปิดตัวต้นแบบนาฬิกาข้อมือต้านทานสนามแม่เหล็กสำหรับพลเรือนที่มีการระบุชื่อบนหน้าปัดว่า “Railmaster” ที่ยืมชื่อมาจากการรถไฟของแคนาดาเพื่อเข้าร่วมในโครงการวิจัยร่วมเป็นเวลานานนับปีในการพัฒนานาฬิกาต้านสนามแม่เหล็กให้สมบูรณ์แบบ

ความรู้ที่ได้จากการทำงานร่วมกันนำไปสู่การเริ่มผลิตเรือนเวลารุ่น Railmaster ในปี 1957 ซึ่งเป็นเรือนเวลาที่เน้นกลุ่มเป้าหมายไปยังมืออาชีพที่จำเป็นต้องใช้นาฬิกาต้านทานสนามแม่เหล็กในการทำงาน เทคโนโลยีที่นำมาปรับใช้ช่วยมอบคุณสมบัติการต้านทานแม่เหล็กที่ประมาณ 1,000 เกาส์ให้กับนาฬิกาเหล่านี้ นับว่าสูงกว่านาฬิกาข้อมือทั่วไปถึง 15 เท่า ซึ่งนับได้ว่าเป็นนาฬิกาแห่งนวัตกรรมที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง สำคัญมากพอที่จะทำให้ Railmaster มียอดจำหน่ายเทียบเท่ากับนาฬิกาโครโนกราฟ Speedmaster และ Seamaster 300 โฉมใหม่ในเวลานั้นเลยทีเดียว ทั้งนี้ ตลอดช่วงเวลาที่เหลือของศตวรรษที่ 20 Omega ยังคงผลิตนาฬิกาที่มีความต้านทานแม่เหล็ก โดยใช้อัลลอยด์เอลินวาร์ (Elinvar) และอินวาร์ (Invar) ในการผลิตบาลานซ์สปริง และนำกรงฟาราเดย์ไปบรรจุไว้ภายในโครงสร้างของนาฬิกา อย่างไรก็ตาม ในช่วงปลายทศวรรษ สิ่งแวดล้อมโดยรอบของเรือนเวลาก็ปรากฏแหล่งกำเนิดแม่เหล็กที่มากยิ่งขึ้นและทรงพลังยิ่งกว่าเดิม ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากการที่อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ได้รับความนิยมอย่างล้นหลามจากผู้บริโภค แต่ก็ยังรวมถึงของใช้ในชีวิตประจำวันที่มีการใช้แม่เหล็กมากขึ้นด้วย วิศวกรของ Omega รู้สึกกังวลเกี่ยวกับข้อจำกัดของเทคโนโลยีการป้องกันที่มีอยู่ จึงได้มองย้อนกลับไป ณ จุดที่ช่างผลิตนาฬิกาได้เริ่มแก้ไขปัญหานี้เมื่อกว่าหนึ่งร้อยปีก่อน และพวกเขาได้มุ่งเน้นไปที่การประดิษฐ์แฮร์สปริงรูปแบบใหม่

เมื่อสปริงเกิดการขดและการคลายตัว จักรกรอกก็จะแกว่งด้วยความถี่เรโซแนนซ์ เพื่อควบคุมอัตราการหมุนของเฟืองนาฬิกา ยิ่งความถี่นี้มีความเสถียรมากเท่าไร เรือนเวลาก็จะมีความเที่ยงตรงมากขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อถูกเหนี่ยวนำให้มีสภาวะแม่เหล็กแล้ว ขดลวดของสปริงจะยึดติดกัน และทำให้สปริงไม่สามารถคลายตัวได้เต็มที่ ซึ่งทำให้ความยาวของสปริงสั้นลง ส่งผลให้การบอกเวลานั้นเดินเร็วขึ้น ทั้งนี้ในปี 2008 Omega ได้เปิดตัวกลไกโคแอ็กเซียล (Co-Axial) ขึ้นเป็นครั้งแรก โดยมีบาลานซ์สปริงที่ผลิตขึ้นจากซิลิคอน Si14 ในขณะที่สปริงที่ผลิตจากสตีลจะต้องเผชิญกับปัจจัยหลายอย่างในระหว่างการผลิต และมีอายุการใช้งานที่จำกัด การรังสรรค์ชิ้นส่วนที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้จากซิลิคอน Si14 ช่วยให้มั่นใจได้ว่าการผลิตรูปทรงนั้นจะเหมือนเดิมทุกครั้งและเป็นไปตามข้อกำหนดจำเพาะ วัสดุยุคอวกาศนี้ใช้คอมพิวเตอร์ช่วยในการผลิตเพื่อขึ้นรูปสปริงที่สมบูรณ์แบบโดยตรงจากแผ่นซิลิคอนในขั้นตอนเดียว ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือชิ้นส่วนที่มีความละเอียดกว่าเส้นผมมนุษย์ถึงสามเท่า ซึ่งทนทานต่อแรงกระแทกที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน และไม่ได้รับผลกระทบจากสนามแม่เหล็กโดยสิ้นเชิง